وقتی خبــر رسیـد و دلـــم بیـــقـرار شــد             ابیــــات نورسیـده من داغـــدار شد

پیشـانی زمیـن عـرق شــرم ریختــه اسـت           دست خودش نبود اگر شرمسار شد

کشتـند عشــق را جهان هم سکــــوت کرد           دنیا چقـدر مــرده و بــی اعتبـار شد

خــونی که ریختند مـــدال شهــامت اســت          دیدیم اینکه خـــون سنـــد افتخـار شد

“هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق”      الحق که نام “شیخ نمر” ماندگار شد

بـاغ از شکـــوه لاله حیـــاتی گـرفته اسـت         از خون این شهید زمستان بهار شـد