پیامبر اکرم (ص) علاقه ی قلبی خود را به این کودک ابراز می داشت و می فرمود:

“الحسن ُ فإنه إبنی و ولَدی و منّی و قرّة عینی و ضیاءُ قلبی و ثمرةُ فودای و هو سیّد شبابَ اهلِ الجنّة و حجة اللهِ علی الامةِ اَمرُهُ و قوله قولی من تَبِعَه فإ نّه منّی و من عصاهُ فَلَیسَ منّی”.(بشارةالمصطفی ، عمادالدین طبری، ص199)

حسن پسر و فرزند من است .او از من است و نور چشم من و روشنایی قلب من و میوهء جان من است او سید و آقای جوانان بهشت است و حجت خدا بر امت می باشد .دستور او دستور من و سخنش سخن من است کسی که از او پیروی کند ، از مناست و هر کس نافرمانیش کند ،از من نیست. Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA :LatentStyles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> ideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ />

-size: medium;” lang="FA">پرورش یافته دامن پیغمبر و زهرا          صاحب مکرمت و منزلت و حلم و حیایی

جد تو احمدو بابت علی و فاطمه مادر       اولین سبط نبی چارم اصحاب کسایی

از ازل تا به ابد چون تو نیامد به سخاوت  معدن بخشش و احسان و یم جود و سخایی

سید وسرور و آقای جوانان بهشت          حامی ملت و دین ،شافع فردای جزایی

درباره ماه رمضان
رمضان اسمى از اسماء الهى می ‏باشد و نبایست‏ به تنهائى ذكر كرد مثلا بگوئیم، رمضان آمد یا رفت، بلكه باید گفت ماه رمضان آمد، یعنى ماه را باید به اسم اضافه نمود، در این رابطه به سخنان حضرت امام محمد باقر (علیه السلام) گوش فرا می دهیم.
رمضان از اسماء الله است
هشام بن سالم نقل روایت می ‏نماید و می ‏گوید: ما هشت نفر از رجال در محضر حضرت ابى جعفر امام باقر (علیهما السلام) بودیم، پس سخن از رمضان به میان آوردیم.
فقال علیه السلام: لا تقولوا هذا رمضان، و لا ذهب رمضان و لا جاء رمضان، فان رمضان اسم من اسماء الله عز و جل لا یجیى و لا یذهب و انما یجیى‏ء و یذهب الزائل و لكن قولوا شهر رمضان فالشهر المضاف الى الاسم و الاسم اسم الله و هو الشهر الذى انزل فیه القرآن، جعله الله تعالى مثلا و عیدا و كقوله تعالى فى عیسى بن مریم (علیهما السلام) و جعلناه مثلا لبنى اسرائیل. (1)
امام علیه السلام فرمود: نگوئید این است رمضان، و نگوئید رمضان رفت و یا آمد، زیرا رمضان نامى از اسماء الله است كه نمی ‏رود و نمی ‏آید كه شى‏ء زائل و نابود شدنى می ‏رود و می ‏آید، بلكه بگوئید ماه رمضان، پس ماه را اضافه كنید در تلفظ به اسم، كه اسم اسم الله می ‏باشد، و ماه رمضان ماهى است، كه قرآن در او نازل شده است، و خداوند آن را مثل و عید قرار داده است همچنانكه پروردگار بزرگ عیسى بن مریم (سلام الله علیهما) را براى بنى اسرائیل مثل قرار داده است، و از حضرت على بن ابى طالب (علیه السلام) روایت ‏شده كه حضرت فرمود:
«لا تقولوا رمضان و لكن قولوا شهر رمضان فانكم لا تدرون ما رمضان‏» (2) شما به راستى نمى‏دانید كه رمضان چیست (و چه فضائلى در او نهفته است).
واژه رمضان و معناى اصطلاحى آن
رمضان از مصدر «رمض‏» به معناى شدت گرما، و تابش آفتاب بر رمل… معنا شده است، انتخاب چنین واژه‏ اى براستى از دقت نظر و لطافت ‏خاصى برخوردار است. چرا كه سخن از گداخته شدن است، و شاید به تعبیرى دگرگون شدن در زیر آفتاب گرم و سوزان نفس و تحمل ضربات بى امانش،زیرا كه رمضان ماه تحمل شدائد و عطش می ‏باشد، عطشى ناشى از آفتاب سوزان یا گرماى شدید روزهاى طولانى تابستان.
و عطش دیگر حاصل از نفس سركشى كه پیوسته می ‏گدازد، و سوزشش براستى جبران ناپذیر است.
در مقایسه این دو سوزش، دقیقا رابطه عكس برقرار است، بدین مفهوم كه نفس سركش با چشیدن آب تشنه‏ تر مى گردد، وهرگز به یك جرعه بسنده نمی ‏كند، و پیوسته آدمى را در تلاش خستگى ناپذیر جهت ارضاى تمایلات خود وا می ‏دارد

با چشم شهر آشوب خود ما را زلیخا میکنی

یعقوب! چشمان مرا تنها تو بینا میکنی

دیگر نمیداند کسی فرق ترنج و دست را

یوسف!تمام شهر را داری زلیخا میکنی

بی تو گذشت این جمعه ها ای صاحب عصر و زمان

عصر کدامین جمعه را تا صبح تماشا میکنی؟

در وعده گاه سبز انتظار

پشت حریری یاس میرسد

در زیر سقف گنبد فیروزه ای

در لابلای سجاده ها به نماز میرسد

دستها بلند میشود و انگار

این زمزم ندبه است که به جویبار میرسد

شب پر ستاره و نور ماه

انگار که سالهاست به تماشا میرسد

بوی خوشی فضا را گرفته است

این بوی خوش شماست که میرسد

مردم همه غرق دراشک و آه

آوای خوش ربناست که میرسد

در هر نفس این دعا کنندگان

نوری به سوی خداست که میرسد.

شاعره: فائزه بهمنی

خطاب به روحانیت:

با بی طرف ماندن روحانیت در مسائل چالشی اساسی ،موجب نمیشود که دشمن روحانیت و دشمن دین هم بی طرف و ساکت بماند.

«وَ مَن نامَ لَم یُنَم عَنه»

اگر روحانیت شیعه در مقابل حوادث خصمانه ای که برای او پیش می آید احساس مسوولیت نکند

و وارد میدان نشود و ظرفیت خود را بروز ندهد وهمچنین کار بزرگی که به عهده ی اوست انجام ندهد،

این موجب نمیشود که دشمن دشمنی خود را متوقف کند.