خداوند، در قرآن و غير آن(1) به حدّى بهشت و بهشتيان را در توصيف بالا برده كه اگر كسى از شوق شنيدن آن، وفات كند، استبعاد ندارد!

آيات جهنّم نيز اين گونه است، قرآن مى‏فرمايد: «وَ لَهُم مَّقَـمِعُ مِنْ حَدِيدٍ»(2) گرزهاى آهنين براى [زدن] آنان فراهم است. كه اگر انسان معاصى خود را در نظر بگيرد و بميرد، مستبعد نيست!

البته ما با منكرين كار نداريم، ولى برخى از مقرّبين از شوق لقاى بهشت مرده ‏اند؛ زيرا شنيدن آيات رحمت و نعمت و يا عذاب و نقمت، در انسان موحّد تكوينا اثر مى‏ گذارد، و او از مُشَوِّقات يا مُخَوِّفات جان مى‏ سپارد، با اين همه اين آيات در ما هيچ اثر نمى‏كند!

1. سنّت.
2. سوره‏ ى حج، آيه‏ ى 21.

از بیانات آِیت الله بهجت رحمة الله علیه