میلاد حضرت صبر، زینب کبری، بزرگ زن استقامت تاریخ بر همه ی شیعیان جهان مبارک باد.

امید است که از آن بانوی گرامی مشق زندگی بگیریم و او را که دست پرورده ی مادر و پدری همچون علی(علیه السلام) و فاطمه زهرا ( سلام الله علیها) است در تمام کارهایمان الگو قرار دهیم.

زینب جان نگاه مهربانت را از ما دریغ مفرما .

تو در خود حیاتی داری به وسعت جهان:

رگهای سبزت که در آن زندگی جریان دارد و زندگی ما را به جربان می اندازد.

در برگ برگ وجودت بویی از عطرهای مختلف خمیده که با وزش هر نسیمی شامه ها را مینوازد.

ریشه های استوار و محکمت که نبض حیاتت نام گرفته. همان ریشه ای که تو را پایدار نگه میدارد در برابر هر باد و بارانی.

هر غنچه ای که از تو میشکفد آنقدر چشم نواز است که لحظه ای نمیتوان از آن چشم برداشت.

دستان بازت هر پرنده ای را در آغوش میگیرد و برایشان  جایگاه امنی هستی.

در تو زندگی را میتوان یافت و زندگی کردن را از تو آموخت.

بعضی از صفتهای ما از تو گرفته شده: استوار همچو سرو، افتاده و متواضع همچو بید، در سکوت همچو خواب زمستانی ات.

نام تو و وجود تو در زندگی ما کلید واژه ای نام گرفته به نام تنفس.

.

.

.

و تو چرخه ای هستی که عدم وجودت مساویست با عدم وجود ما.

و چه ساده ازتو نام میبریم «درخت»

دلنوشته ای از فائزه بهمنی طلبه عصمتیه

الهی!

پاک و منزهی تو و چه بزرگ و با شکوه است منزلت تو و چه پیروز و چیره است پادشاهی ات.

خدایا! چه سخت و پابرجاست قدرت تو و چه کارساز است فرمان تو….

الها…صبح و شام میکنم در حالی که کردار خویش را اندک میشمارم و به گناه خود معترفم و به لغزشهای خود اقرار دارم  و به سبب زیاده روی درباره ی خویش، زبون و خوارم…

خواهش نفسم تباهم کرده است و هوسهایم محرومم کرده اند.

معبودا! از این رو تو را میخوانم و از تو درخواست دارم در حالی که،همچون کسی هستم که گناهان بسیار خود را میداند و به لغزشهای خود معترف است.

پروردگارا!

در آن روز که برانگیخته میشوم مرا از رحمت خویش مایوس مگردان و در آن روز مرا در جایگاه دوستانت درآور و در جوار خودت جای ده. الهی آمین.

دلنوشته ای از طاهره محمود زاده طلبه پایه سوم حوزه علمیه عصمتیه